Lieve Mamma, vorig jaar schreef ik je een brief die ik zojuist weer heb gelezen. Het was lang geleden dat ik hem las maar niet lang geleden dat ik aan je dacht. Ik denk namelijk elke dag aan je. Je foto's hangen aan de muur (ja, oke, nog steeds is het hele frame niet gevuld...), je laatste foto staat op het kastje en dat kastje is een soort altaar geworden. Voor jou. Er staat een kaars die ik regelmatig voor je brand, regelmatig bloemen (in je leven heb ik je nooit zoveel van bloemen voorzien als nu, in je dood), de laatste foto van jou en Dieder staat er en in een glazen potje staat een klein deel van je as. Van Dieder moest ik er een jasje omheen haken want hij vind het niet prettig naar je as te kijken. Ik wel, ik vind het fijn dat ik een klein deel van je zo dichtbij me heb.
Lieve Mamma, in het begin van het jaar hebben ze je uitgestrooid. Dat weet je vast, je was er zelf bij. Ik was er niet, ik kon het me niet veroorloven weer naar Hongarije te vliegen. Ik hoop dat je het niet erg vond, je weet tenslotte dat ik toch wel aan je denk. Chris is met Lars meegegaan en heeft foto's van het uitstrooien gemaakt. Hij stuurde ze me en ik ging stuk. Omdat ik er niet bij was, omdat het heel erg confronterend is om te zien hoe je werd uitgestrooid over het moestuinveldje. Lig je wel waar je graag was!
Lieve Mamma, weet je nog dat ik een tattoo wilde laten zetten met je as? Dat heb ik niet gedaan, het is te gevaarlijk om dat te doen, niet steriel. Wel heb ik de tattoo laten zetten. Hij is speciaal voor jou en mij ontworpen.
Ik vind hem prachtig! Laatst vroeg iemand waarom ik vlinder had gekozen, waarom die nou speciaal voor jou was. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er, voordat die vraag werd gesteld, nog nooit over had nagedacht! Het enige dat ik wist, was dat ik voor jou een vlinder wilde. Nu weet ik het wel. Het staat voor jouw vrije geest, je kleurrijke persoonlijkheid. wat vind je ervan?
Lieve Mamma, we praten vaak over je, Dieder en ik. Hij vind dat ik nog gekker ben geworden dan ik al was, ik heb jou de schuld gegeven. Al die gekheid van jou moest toch ergens naartoe! We praten over de dingen die je deed, het eten dat je maakte en we mopperen op je. Dieder is vooral verontwaardigd dat we je recept voor krentenbollen niet hebben! Volgens mij heb je het wel eens op je blog gezet maar die is helaas verdwenen. Hij lust geen andere krentenbollen meer... Natuurlijk hebben we het ook over leuke dingen! Dieder is zo goed bezig met zijn planten, ik weet zeker dat je er trots op bent! Ook is hij erg goed in Frans, iets wat je ook super zou vinden!
Lieve Mamma, na je dood heb ik kaarten gestuurd aan de Franse familie om ze op de hoogte te stellen van je dood. Ze wisten het al maar waren wel blij dat ik ze schreef. Vorige week kreeg ik een brief van je nicht, die ene met wie jij ook correspondeerde. Nu wil ze dat met mij, hoe leuk is dat! Ze schreef dat ze mijn kaart in de keuken heeft gehangen en dat ze vaak aan je denkt. Ze vond je een geweldige vrouw.
Allerallerliefste Mamma, toen ik de eerste weken en maanden minder om je huilde, schaamde ik me daarvoor omdat ik het gevoel had dat dat betekende dat ik minder aan je dacht of je minder miste. Dat is niet zo, weet ik nu. Ik denk elke dag aan je en mis je nog steeds verschrikkelijk. De pijn is er nog steeds, het ongeloof af en toe ook en zelfs de boosheid is nog niet verdwenen. De liefde gelukkig ook niet! Vandaag herdenk ik die verschrikkelijke dag en dagen van vorig jaar, volgende week vieren we je 73ste verjaardag. Dikke kussen liefste Mamma!!
