Twee jaar later

Wat is de tijd een ongrijpbaar iets, bizar! Vandaag is het alweer twee jaar geleden dat ik dat meest verschrikkelijke, allerminst gewenste telefoontje kreeg; "je moeder is overleden"...

Inmiddels kan ik over je vertellen zonder dat ik meteen moet huilen. Meestal dan, soms ook nog niet. Soms geef ik mensen de link naar de eerste brief die ik je schreef, op je verjaardag in 2014. De eerste verjaardag waar je niet meer bij was. De link geven is gemakkelijker dan het verhaal vertellen. In die brief zit al mijn gevoel, alle emotie die hoorde bij dat moment. Emoties en gevoelens zijn er nog steeds hoor, vergis je niet! Ze liggen alleen niet meer zo ontzettend aan het oppervlak; de wond heeft een korst gekregen. 

Lieve mamma, toen je net overleden was, heb ik je niet bij me gevoeld. Van anderen die iemand verloren hoorde ik dat ze diegene om zich heen voelden en ik heb dat nooit ervaren. Ik was jaloers op die mensen, het had me zo fijn geleken je te kunnen voelen! Nu weet ik dat je er toch wel bent, ook al voel ik je niet. Tijdens een bijzondere meditatie heb ik je gezien, gevoeld en gehoord. Wat een bijzonder en emotioneel moment was dat! Nu weet ik dat je goed gaat en dat had ik natuurlijk kunnen verwachten; niks of niemand krijgt jou eronder. Nou ja, de dood heeft het natuurlijk gewonnen maar je begrijpt wat ik bedoel.

Lieve mamma, de laatste tijd, de weken voorafgaand aan deze dag, ging het niet zo lekker. Ik voel jouw verlies zwaar en twijfel over mijn eigen leven. Ik twijfel of ik goed bezig ben. Ik weet dat jij het zou aanmoedigen als ik wat lef zou tonen, knopen zou durven doorhakken, voor mezelf zou kiezen. En dat wil ik ook! Ik zie hoe jij je leven hebt geleefd en de keuzes die je hebt gemaakt. Niet altijd de beste keuzes in mijn ogen maar je maakte ze wel. Tof van je!

Volgende week, op je verjaardag, eten we weer taart. Ik zal proberen zelf iets te maken, samen met Dieder natuurlijk! Ik hoopte op iets uit jouw chocoladekookboek, Dieder stelde de Kitkattaart voor... Ik doe mijn best maar beloof niks! En trouwens; het hoeft niet mooi te zijn om lekker te smaken, toch? 

Mijn liefste moedertje, ik denk elke dag aan je en ik denk dat dat nooit meer zal veranderen. Ik hou van je en zal dat altijd blijven doen. Ik ga keuzes maken en knopen doorhakken, ik ga ervoor zorgen dat je trots op me zult zijn!

Schaapje schaapje, heb je witte wol?

In reactie op mijn vorige blog kreeg ik een berichtje van een kennis. Haar zwager heeft een schaap en dat schaap wordt elk voorjaar geschoren. Als ik het wilde, zou ze voor me vragen of ik de wol zou mogen hebben. Daar had ik wel oren naar! Wat is nou leuker dan zelf de wol spinnen waarmee ik kan haken? Zelf de wol wassen en kammen natuurlijk!

Op de dag dat het schaap geschoren is, heb ik de wol afgehaald. Ik had geen idee hoeveel het zou zijn, had voor de zekerheid maar een vuilniszak meegenomen. Dat bleek niet nodig te zijn, het schaap zat al in een zak.

Er komt dus nog best veel wol van één schaap! En wat was het vies... En dan zo vies dat je zou zeggen: "jeetje, wat is dát vies!".Zand, poep, stro en wie weet wat voor andere troep. Tijd om te wassen dus! Maar hoe moest ik dat nu weer aanpakken...? Op internet en in mijn mooie boek over wol spinnen kon ik gelukkig veel informatie vinden. Eitje zou je denken...

Vol goede moed regelde ik een grote bak, zette die in de douche en dumpte er een half schaap in. Water erbij, laten weken, uitspoelen, herhalen. Wat een bagger kwam er af! Na twee keer besloot ik er afwasmiddel bij te doen. En ik dacht dat ik al bagger had gezien... Nu kwam er het smerigste water vanaf! 

Toch werd het niet helemaal schoon. En wat was ik onhandig bezig met dat natte halve schaap! Ik heb het nog een paar keer gespoeld en vervolgens laten drogen.

Heel voorzichtig ben ik het gaan kammen. Maar dat is voor het volgende blog!

Wat heb ik tot nu toe geleerd? Was nooit een haf schaap! Kleine beetjes werkt veel beter!

Weer eens iets anders!

En wel yoga!

Jaren geleden vertelde een collega dat hij naar yoga ging. Ik vond het rete-interessant en wilde wel mee. Uiteindelijk ben ik niet gegaan; te verlegen om ergens in m'n eentje een ruimte binnen te lopen en daar iets lichamelijks te gaan doen. En dus heb ik het jaren lang laten liggen. Ik dacht er wel aan, hoorde regelmatig om me heen dat het zo goed voor je is en fijn om te doen enzo. Ik was zelfs eens zover dat ik uitzocht of er een yogastudio in de buurt was, wat het kostte, wanneer de lessen waren. Maar toch ging ik niet. Iets gaan doen waarvan ik niet weet of ik er goed in ben.... Niks voor mij!

Een aantal weken geleden sprak ik met een klasgenoot over niet kunnen ontspannen, over "moeten" sporten maar het eigenlijk niet willen, over iets doen voor jezelf. Ze vertelde me dat ze thuis aan yoga deed. Gewoon, in de woonkamer, op een matje, voor de tv. Yoga with Adriene. 

Tot vandaag kon ik de moed niet opbrengen er aan te beginnen maar vanavond was het zover. Jawel! Een matje heb ik al jaren liggen (soms lijkt het alsof ik denk dat wals ik maar iets sportiefs koop, de rest ook wel komt...) en dankzij mijn lieve vriendje kan ik Youtube op tv zien. En daar ging ik! Yoga voor beginners, dat wel, maar toch; ik was lekker bezig! En nou nog even de discipline opbrengen om het elke dag te doen. Wat eerlijk: het voelde best goed!

Voor diegenen die het ook wel eens zouden willen proberen, gewoon in de privacy van je eigen huiskamer, Yoga with Adriene! Go for it!

Spinnen....

Brrr...! Wat een engerd zeg! En ja ik weet het; ze zijn vast banger van ons dan wij van hen... Maar toch: BRRRRR!!!

Goed, dat is helemaal niet waarover ik wilde schrijven, ik werd afgeleid. Mijn "spin"onderwerp is een veel leuker onderwerp (al zeg ik het zelf); spinnen op een spinnenwiel! 

Vroeger, toen ik nog héél jong was, sponnen mijn ouders op spinnewielen (ja, toen nog zonder extra n). Ze haalden schapenwol bij een schapenboer, kaarden en wasten de wol en sponnen het zelf. Vervolgens breide mijn moeder daarvan vestjes, truien sloffen en vast nog andere mooie dingen. Ze stonden zelfs samen op de braderie in Halsteren (in klederdracht!) waar ze ook sponnen en hun maaksels verkochten.

Moeders in klederdracht op de braderie

Wij (mijn broertje en ik) liepen dus ook altijd in handgebreide vestjes en hadden altijd warme voetjes dankzij de pantoffels (met zooltjes van schapenvacht!). Toen vond ik het niet altijd tof maar man, wat mis ik die pantoffeltjes nu! Goed dat het weer lente is....

Ik dwaal weer af! Als kleintje mocht ik natuurlijk ook "spinnen". Wat zich vertaalde in "aan het spinnenwiel zitten en doen alsof je iets doet" (want dat pedaal is veel te laag...

 

Nu, jaren later, ben ik zelf dol op handwerken en dan met name haken. Overal zijn de meest mooie wolletje te koop en daar ben ik ook dol op! Maar wat is er nu leuker dan echt alles zelf te hebben gemaakt? Nou ja, alles, de wol komt natuurlijk niet van mijn rug...

Dus.... ik kocht een spinnenwiel! Tweedehands natuurlijk, ik moet eerst maa eens zien of ik het kan. En daar twijfel ik helemaal niet aan! Met twee zo creatieve mensen als ouders moet dat wel in de genen zitten!

Hier is ie dan; mijn nieuwe aanwinst!

En nu nog ergens mooie ongesponnen wol vandaan toveren. Wie heeft suggesties/ aanbod?

Dag 2015!

"Het kan alleen maar beter worden!" Dat was de titel van het laatste blog van 2014. Raad eens? Het is gelukt!

In 2015 heb ik geprobeerd goed voor mezelf te zorgen. Ik ben hard op zoek gegaan naar een baan, ben begonnen met vrijwilligerswerk, heb een coach gevonden die me heel fijn helpt en ben begonnen met een opleiding.

Natuurlijk ging niet alles van een leien dakje, en dat  is misschien helemaal niet verkeerd. Ik bedoel; als je alles op een presenteerblaadje krijgt aangereikt, gaat de lol er ook snel af, toch?

Ik wilde al jaren vrijwilligerswerk doen maar had het altijd te druk met van alles. Aangezien ik 2015 begon zonder baan, was dat een mooie gelegenheid eindelijk eens op zoek te gaan naar een leuke vrijwilligersbaan, iets waarbij ik iets wezenlijks kan betekenen voor een ander. En die heb ik gevonden! Ik begon bij Hospice De Markies als gastvrouw en meteen de eerste dag voelde als een warm bad. Zoveel lieve verpleegkundigen en vrijwilligers die allemaal hetzelfde doel hebben en hetzelfde warme hart! 

Omdat ik in 2014 mijn baan kwijt raakte en niet wist wat ik wilde gaan doen, ging ik op zoek naar een werkcoach. Iemand die me kon helpen mijn gedachten te ordenen en te helpen zoeken naar mijn passie. Al snel kwamen we samen tot de conclusie dat een levenscoach me meer goed zou doen. En dat was waar! Ik ben, met haar hulp, hard aan mezelf aan het werken. Laatst zei ze me dat ik niet voorzichtig door het sleutelgat keek wat er aan de andere kant zou zijn, ik heb de deur ingetrapt. En dat merk ik elke dag! Het gaat hard, de (her)ontdekking van mezelf. Soms is het super, soms wat minder, ups en downs dus.

Tijdens de opleiding die ik ben begonnen, ben ik verder aan mezelf gaan werken èn heb ik hele fijne mensen leren kennen. Weer zo'n warm bad dus!

2014 Was een jaar van verlies, 2015 werd een jaar van groei! In het komende jaar ga ik daar lekker mee door, het voelt goed!

Lieve allemaal, ik wens jullie een heerlijk, gezond, leerzaam, warm, liefdevol en rijk 2016 toe!