Er was eens...

.... een meisje dat vol passie mooie dingen maakte en hierover schreef. Dit meisje werkte daarnaast ook, zorgde voor haar zoon en huishouden en volgde een studie. Naast al die bezigheden had had ze ook een privé leven waarvan ze wilde dat alles op rolletjes liep. Kortom; het meisje had het erg druk met haar volle leven. Er gebeurde leuke en minder leuke dingen in dat leven. Van de leuke dingen kon het meisje genieten en de minder leuke dingen kon ze dragen omdat er nog leuke dingen gebeurde. Op een dag liep het meisje een geweldige man tegen het lijf. Hij ging van het meisje houden, met al haar lieve, eigenaardige, vreemde en vervelende kanten. Het meisje ging ook van hem houden, heel veel. Het leven was mooi voor het meisje!

Er kwam in het leven van het meisje een moment (en dat moment is niet prvooruit!  vast te stellen, het leek wel alsof het zomaar binnen sloop) dat alles niet meer zo vanzelf ging. Het meisje ploeterde door en het ploeteren werd steeds zwaarder. Het meisje ging toch door en door en door omdat dat nou eenmaal zo hoort (vond het meisje). Zorgen voor het kind hoorde ze te doen want dat verdient het kind. Werken hoorde ze te doen want er moet brood op de plank, studeren hoorde ze te doen want opgeven is geen optie. Het meisje moest ontzettend veel van zichzelf en mocht niet meer zoveel. Ze zocht steeds minder contact met haar lieve vriendinnen, ze deed niks leuks meer en ze kon nergens meer van genieten en niet meer ontspannen. Alles voelde als een "moeten", zelfs de leuke dingen. 
Aan alles komt een einde en dus ook aan de draagkracht van het meisje. Zomaar, zonder aankondiging stortte ze in. Ze kon niks meer. Ze moest stoppen met werken, stoppen met studeren en nog was alles teveel. De dokter die ze bezocht was resoluut: het meisje had een depressie.
Met hulp van medicatie, heel veel rust, steun van alle lieve mensen om het meisje heen (die zij had weg geduwd maar die zich gelukkig niet lieten wegduwen) en gesprekken met de arts (die eigenlijk een psycholoog is), is het meisje nu bezig om weer op haar pootjes te komen. Het is zwaar. Er zijn dagen dat het meisje niks kan en wil en niet verder komt dan de bank in haar pyjama. Daarover voelt ze zich schuldig want ze wil toch beter worden? Er zijn ook dagen dat het meisje zich best wel goed voelt. Op de dagen dat ze zich beter voelt, denkt ze dat ze al weer heel wat kan maar dat is helaas niet zo. De realiteit slaat haar dan van het ene op het andere moment neer en dan realiseert ze zich meteen weer dat ze er nog lang niet is. Maar het gaat al beter dan op het diepste punt. Het meisje gaat (langzaam) vooruit!