ik fietste zojuist de straat in en zag de auto's weer staan; er was een uitvaart bij de begraafplaats. Een heel enkele keer, zoals vandaag, heeft de spreker aan het graf een microfoon zodat iedereen goed kan horen wat hij vertelt. Ook ik, nietsvermoedend fietsend op straat.
"Ook de kleinkinderen zullen oma missen. Familie en vrienden, bedankt voor alle medeleven en steun bij het verlies en afscheid van...". En dàt kwam binnen! De tranen gingen rollen en ik moest naar binnen vluchten om niet nog meer te horen van dit afscheid, dat net zo goed het jouwe had kunnen zijn. Helaas had ik al teveel gehoord, de tranen wilden niet meer stoppen met komen.
Jij hebt geen afscheid gehad. Geen verhalen, geen herinneringen, geen bloemen, geen kaarsen, geen huilende mensen om je kist. Niks. Terwijl je het wel verdient!
Lieve Mamma, wat zou je ervan vinden als ik dat wel zou doen? Geen kist natuurlijk, die is al verast, net als jij. Maar wel een afscheid. Zoals het hoort en bovenal zoals jij dat verdient. In het voorjaar komt iedereen terug naar Hongarije om juist dat te doen. Maar voor mij duurt dat te lang. Het gaat met mensen zijn die ik niet of nauwelijks ken. Terwijl ik in dit geval juist met mensen wil zijn die me dierbaar zijn.
Zou je het wat vinden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten